การต่อสู้ต่อต้านพวกเอียงขวา
การต่อสู้ต่อต้านพวกเอียงขวา (จีนตัวย่อ: 反右倾斗争; จีนตัวเต็ม: 反右傾鬥爭) บ้างเรียก การณรงค์ต่อต้านพวกเอียงขวา (จีนตัวย่อ: 反右倾运动; จีนตัวเต็ม: 反右傾運動) เป็นการรณรงค์ทางการเมืองที่ริเริ่มโดยเหมา เจ๋อตงใน ค.ศ. 1959 ภายหลังการประชุมหลูชาน โดยมีเป้าหมายเพื่อกำจัด "พวกเอียงขวา" หรือ "พวกฉวยโอกาสฝ่ายขวา" ภายในพรรคคอมมิวนิสต์จีน[1][2][3][4] การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นจากการกวาดล้างจอมพลเผิง เต๋อหวย ซึ่งในขณะนั้นดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม ผู้ซึ่งแสดงความไม่เห็นด้วยกับเหมาเกี่ยวกับนโยบายสุดโต่งของการก้าวกระโดดไกลไปข้างหน้า[5][6][7] โดยรวมแล้ว มีสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์จีนกว่า 3 ล้านคนถูกกวาดล้างหรือลงโทษระหว่างการรณรงค์ครั้งนี้[8] ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 การกวาดล้างเผิง เต๋อหวยถูกจัดว่าเป็น "ความผิดพลาดโดยสิ้นเชิง" โดยพรรคคอมมิวนิสต์จีนในช่วงปัวล่วนฝ่านเจิ้ง[3][9]
ประวัติศาสตร์
[แก้]ใน ค.ศ. 1957 พรรคคอมมิวนิสต์จีนภายใต้การนำของเหมา เจ๋อตงเปิดฉากการรณรงค์ต่อต้านฝ่ายขวาในจีนแผ่นดินใหญ่ ส่วนใหญ่มีเป้าหมายที่นักวิจารณ์และปัญญาชนที่ไม่ได้อยู่ในพรรคคอมมิวนิสต์[10][11] ตามข้อมูลทางการที่เผยแพร่ออกมา มีผู้คนมากกว่า 550,000 คนที่ถูกข่มเหงระหว่างการรณรงค์นี้[10][11]
ใน ค.ศ. 1958 เหมาริเริ่มการก้าวกระโดดไกลไปข้างหน้าและตั้งคอมมูนประชาชน แต่ในไม่ช้าก็เผชิญกับการวิพากษ์วิจารณ์ภายในพรรคคอมมิวนิสต์จีน โดยเฉพาะจากจอมพลเผิง เต๋อหวยและผู้สนับสนุน[12] ระหว่างการประชุมหลูชานในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1959 เผิงยื่นจดหมายแสดงความเห็นต่อเหมา โดยแสดงความกังวลและความไม่เห็นด้วยต่อนโยบายสุดโต่งของการก้าวกระโดดไกลไปข้างหน้า[5][6] ด้วยเหตุนี้ เผิงและผู้สนับสนุนของเขา ได้แก่ หวง เค่อเฉิง, จางเหวินเทียนและโจว เสี่ยวโจวจึงถูกกล่าวหาว่าเป็น "กลุ่มต่อต้านพรรค" และถูกกวาดล้างในเวลาต่อมา[5][6][7] เผิงถูกข่มเหงจนเสียชีวิตในเวลาต่อมาในช่วงการปฏิวัติวัฒนธรรม (ค.ศ. 1966–1976)[6]
ทันทีหลังการประชุมหลูลาน เหมาเปิดฉากการ "ต่อสู้ต่อต้านพวกเอียงขวา" ในการประชุมเต็มคณะครั้งที่ 8 ของคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีนชุดที่ 8 ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1959[1][2] เหมายืนยันว่า "โอกาสนิยมฝ่ายขวาคืออันตรายหลักในตอนนี้"[13] ตามคำกล่าวของเขา การประชุมหลูชานเผยให้เห็นการมีอยู่ของกลุ่มฝ่ายขวาจำนวนมากที่อ่อนไหวต่ออิทธิพลตะวันตก[13] ด้วยเหตุนี้ สมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์จีนมากกว่า 3 ล้านคนจึงถูกระบุว่าเป็น พวกเอียงขวา หรือ พวกฉวยโอกาสฝ่ายขวา (ข้อมูลทางการใน ค.ศ. 1962) และต่อมาก็ถูกกวาดล้างหรือลงโทษ[8]
ผลพวง
[แก้]การก้าวกระโดดไกลไปข้างหน้ามีส่วนทำให้เกิดทุพภิกขภัยครั้งใหญ่ในจีน (ค.ศ. 1959–1961) ซึ่งเป็นสาเหตุของการเสียชีวิตของผู้คนนับสิบล้านคนในจีนแผ่นดินใหญ่[14][15] ใน มติว่าด้วยบางประเด็นในประวัติศาสตร์พรรคเรานับตั้งแต่การก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน ซึ่งผ่านใน ค.ศ. 1981 พรรคคอมมิวนิสต์จีนเรียกการกวาดล้างกลุ่มที่เรียกว่าต่อต้านพรรคของเผิง เต๋อหวยและคนอื่น ๆ ว่า "ผิดพลาดโดยสิ้นเชิง" และตัดขั้นตอนการแก้ไขข้อผิดพลาดแบบ "ซ้าย" ให้สั้นลง[3][9] มติยังระบุด้วยว่า "ส่วนใหญ่เป็นเพราะความผิดพลาดของการก้าวกระโดดไกลไปข้างหน้าและการต่อสู้กับ "โอกาสนิยมฝ่ายขวา" ประกอบกับภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นต่อเนื่องกันและการฉีกสัญญาอย่างไม่ซื่อสัตย์โดยรัฐบาลโซเวียตที่ทำให้เศรษฐกิจของเราประสบกับความยากลำบากอย่างแสนสาหัสระหว่าง ค.ศ. 1959 ถึง 1961 ซึ่งก่อให้เกิดความสูญเสียอย่างร้ายแรงต่อประเทศและประชาชนของเรา"[3][9]
ดูเพิ่ม
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- 1 2 "An Illustrated History of the Communist Party of China". China Internet Information Center. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2024-06-16. สืบค้นเมื่อ 2024-12-28.
- 1 2 "中国共产党大事记·1959年" [Major events of the Chinese Communist Party (1959)]. People's Net. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2024-08-08. สืบค้นเมื่อ 2024-12-28.
- 1 2 3 4 "Resolution on Certain Questions in the History of Our Party since the Founding of the People's Republic of China". Wilson Center (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2024-12-25. สืบค้นเมื่อ 2024-12-28.
- ↑ "Comment On The Report On Liaoning Province Carrying Out CPC Central Committee's Directive To Oppose Right-Deviation". Marxists Internet Archive. August 12, 1959. สืบค้นเมื่อ 2024-12-28.
- 1 2 3 Teiwes, Frederick C. (1986). Longpu, Zheng; Domes, Jurgen (บ.ก.). "Peng Dehuai and Mao Zedong". The Australian Journal of Chinese Affairs (16): 81–98. doi:10.2307/2158776. ISSN 0156-7365. JSTOR 2158776.
- 1 2 3 4 "Peng Dehuai". People's Daily. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-12-09. สืบค้นเมื่อ 2024-12-28.
- 1 2 Kohlenberg, Paul Joscha (January 2017). "The Use of "Comrade" as a Political Instrument in the Chinese Communist Party, from Mao to Xi". The China Journal. 77: 72–92. doi:10.1086/688519. ISSN 1324-9347.
- 1 2 Wu, Shihong; Gao, Qi (2017-08-09). "邓小平与共和国重大历史事件（17）" [Deng Xiaoping and the major historical events of the People's Republic of China (17)]. People's Net. Guangan Daily. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2024-06-06. สืบค้นเมื่อ 2024-12-28.
- 1 2 3 "关于建国以来党的若干历史问题的决议". The Central People's Government of the People's Republic of China (ภาษาจีน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 October 2019. สืบค้นเมื่อ 23 April 2020.
- 1 2 King, Gilbert. "The Silence that Preceded China's Great Leap into Famine". Smithsonian (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-10-14. สืบค้นเมื่อ 2019-11-28.
- 1 2 Vidal, Christine (2016). "The 1957-1958 Anti-Rightist Campaign in China: History and Memory (1978-2014)". Hal-SHS. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-11-28. สืบค้นเมื่อ 2019-11-28.
- ↑ Li, Rui (1999-09-27). "No Dissent". TIME (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2024-12-28. สืบค้นเมื่อ 2024-12-28.
- 1 2 Zhang, Yang (June 1, 2023). "Strategic Vigilance: Mao's "Anti-Peaceful Evolution" Strategy and China's Policy toward the United States, 1959–1976". Journal of Cold War Studies. 25 (2): 93–111.
- ↑ Li, Wei; Yang, Tao (August 2005). "The Great Leap Forward: Anatomy of a Central Planning Disaster". Journal of Political Economy. 113 (4): 840–877. doi:10.1086/430804. ISSN 0022-3808.
- ↑ Meng, Xin; Qian, Nancy; Yared, Pierre (2015-10-01). "The Institutional Causes of China's Great Famine, 1959–1961". The Review of Economic Studies. 82 (4): 1568–1611. doi:10.1093/restud/rdv016. ISSN 0034-6527.