จอห์น เชอร์ชิล ดยุกแห่งมาร์ลบะระ

ดยุกแห่งมาร์ลบะระ
พลเอก ฮิสกรานซ์ ดยุกแห่งมาร์ลบะระ
เสนาบดีพระคลัง
	ดำรงตำแหน่ง; 8 พฤษภาคม 1702 – 11 สิงหาคม 1710
กษัตริย์	พระนางเจ้าแอนน์
ก่อนหน้า	เอิร์ลแห่งคาร์ลิสล์
ถัดไป	เอิร์ลเปาเล็ต
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	26 พฤษภาคม 1650; เดวอน, อังกฤษ
เสียชีวิต	16 มิถุนายน ค.ศ. 1722 (อายุ 72); บาร์กเชอร์, บริเตนใหญ่
ลายมือชื่อ
ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง
รับใช้	อังกฤษ (1667–1707); บริเตนใหญ่ (1707–22)
สังกัด	กองทัพอังกฤษ
ยศ	พลเอก
บังคับบัญชา	ผู้บัญชาการทหารสูงสุด
ผ่านศึก	สงครามเก้าปี; สงครามสืบราชบัลลังก์สเปน
รางวัล	เครื่องราชอิสริยาภรณ์การ์เตอร์

จอห์น เชอร์ชิลล์ ดยุกแห่งมาร์ลบะระ เจ้าชายแห่งมินเดลไฮม์ เคานต์แห่งเนลเลนบวร์ก เจ้าชายแห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ (อังกฤษ: John Churchill, 1st Duke of Marlborough, 1st Prince of Mindelheim, 1st Count of Nellenburg, Prince of the Holy Roman Empire) เป็นนายทหารและรัฐบุรุษชาวอังกฤษ ผู้รับราชการในพระเจ้าแผ่นดิน 5 พระองค์ในคริสต์ศตวรรษที่ 17 ถึง 18

เขาเริ่มต้นจากการเป็นมหาดเล็กในราชสำนักราชวงศ์สทิวเวิร์ต ภายใต้การอุปถัมภ์ของเจมส์ ดยุกแห่งยอร์ก ช่วงทศวรรษ 1670–1680 และค่อย ๆ ก้าวหน้าในสายทหารและการเมืองด้วยความกล้าหาญและทักษะทางการทูต เขามีชื่อเสียงจากการ ไร้พ่ายในสมรภูมิรบ

บทบาทของเชอร์ชิลล์ในการปราบปรามการกบฏมอนมัธในปี 1685 ช่วยให้เจมส์ขึ้นครองบัลลังก์ได้มั่นคง แต่ต่อมาเขากลับเป็นบุคคลสำคัญในแผนสมคบคิดทางทหารที่นำไปสู่การโค่นล้มเจมส์ในช่วงการปฏิวัติอันรุ่งโรจน์ ภายหลังเขาได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นเอิร์ลแห่งมาร์ลบะระจากพระเจ้าวิลเลียมที่ 3 แต่ด้วยข้อกล่าวหาเรื่องการฝักใฝ่แจกเคอไบต์ ที่ตามหลอกหลอน ทำให้เขาต้องพ้นจากตำแหน่งและถูกคุมขังชั่วคราวในหอคอยแห่งลอนดอน

อย่างไรก็ตาม พระเจ้าวิลเลียมยังคงยอมรับความสามารถของเขา จึงแต่งตั้งให้เชอร์ชิลล์เป็นรองแม่ทัพในพื้นที่เนเธอร์แลนด์ใต้ (เบลเยียมปัจจุบัน) ก่อนที่สงครามสืบราชบัลลังก์สเปนจะปะทุในปี 1701 แต่กว่าที่เขาจะสร้างชื่อเสียงและความมั่งคั่งอย่างแท้จริงก็ต้องรอถึงการขึ้นครองราชย์ของสมเด็จพระราชินีนาถแอนน์ในปี 1702

การแต่งงานกับ ซาราห์ เจ็นนิงส์ และความสัมพันธ์อันใกล้ชิดของเธอกับพระนางแอนน์ ทำให้เขาก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุด ตั้งแต่ผู้บัญชาการทหารสูงสุด (captain-general) ของกองทัพอังกฤษ จนถึงตำแหน่งดยุก ในฐานะผู้นำโดยพฤตินัยของกองกำลังพันธมิตรในแคว้นโลคันทรีย์ เขามีชัยเหนือศัตรูในสงครามสืบราชบัลลังก์สเปนในยุทธการเบล็นไฮม์ (Battle of Blenheim) ยุทธการรามิลีส์ (Battle of Ramillies) และ ยุทธการอูเดนาร์ด (Battle of Oudenarde) ส่งผลให้ชื่อของเขาถูกจารึกว่าเป็นหนึ่งในแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของยุโรป อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดระหว่างภรรยาของเขากับราชินี และการที่ซาราห์ถูกปลดออกจากราชสำนัก กลายเป็นปัจจัยสำคัญที่นำไปสู่ความตกต่ำของมาร์ลบะระเอง เมื่อพระนางแอนน์ทรงไม่พอพระทัย ประกอบกับความขัดแย้งระหว่างพรรคขุนนางกับพรรควิก เขาจึงถูกปลดจากตำแหน่งและต้องลี้ภัยไปต่างประเทศด้วยตัวเอง ต่อมาเขากลับมาได้รับความโปรดปรานอีกครั้งเมื่อ พระเจ้าจอร์จที่ 1 ขึ้นครองราชย์ในปี 1714 แต่โรคหลอดเลือดสมองที่เกิดขึ้นในปี 1716 ทำให้ชีวิตการงานของเขาสิ้นสุดลง

การเป็นผู้นำกองทัพพันธมิตรหลักของมาร์ลบะระในการต่อต้านพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ระหว่างปี 1701–1711 มีส่วนสำคัญในการทำให้อังกฤษก้าวขึ้นมาเป็นมหาอำนาจแนวหน้า ความสามารถของเขาในการรักษาความเป็นเอกภาพท่ามกลางพันธมิตรที่แตกแยกสะท้อนถึงทักษะทางการทูตอย่างยิ่ง นักประวัติศาสตร์การทหารจดจำมาร์ลบะระได้มากพอ ๆ กัน ทั้งจาก ความสามารถในการจัดการและด้านลอจิสติกส์ เช่นเดียวกับ ความชำนาญเชิงยุทธวิธีในสนามรบ ความสำเร็จทางทหารเหล่านี้ทำให้เขาถูกยกย่องอย่างต่อเนื่องว่าเป็นหนึ่งในแม่ทัพที่ยอดเยี่ยมที่สุดในประวัติศาสตร์

ดูเพิ่ม

บทความชีวประวัตินี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล