Don't Hug Me I'm Scared

Don't Hug Me I'm Scared
Tipo	serie web
Xénero artístico	telecomedia
Lingua orixinal	lingua inglesa
Publicación
País orixe	Reino Unido
Distribuidor/a	Turner Broadcasting System
Emisora orixinal	YouTube
Datas
Comezo	29 de xullo de 2011
Remate	19 de xuño de 2016
Dimensións
Episodios	6
Contacto
Páxina WEB	beckyandjoes.com…
Redes
[ Wikidata ]

Don't Hug Me I'm Scared (adoito abreviado DHMIS) é unha serie británica de curtas, creada por Becky Sloan e Joseph Pelling en 2011. Foi orixinariamente emitida a través da web dos artistas, aínda que despois foi subida a outras plataformas coma YouTube.

Cada episodio semella a un típico programa infantil de televisión que consiste en monicreques que cantan e falan coma os de Sesame Street, mais eventualmente toma un xiro escuro, adoito empregando gore. A serie é unha parodia dos programas infantís de televisión ironicamente xustapoñendo o manexo de monicreques e números musicais, contido psicodélico e imaxes desacougantes. Cinco episodios foron emitidos até agora^[cando?] e trataron sobre a creatividade, o tempo, o amor, a tecnoloxía e a nutrición. Un sexto episodio está planeado para ser producido.

Sinopse

Cada episodio xira en torno a Yellow Guy, Red Guy e Duck Guy coñecendo un ou varios mestres antropomórficos, que comezan un número musical relacionado cun concepto básico da vida do día a día cunha melodía optimista semellante a unha canción infantil. A medida que a canción avanta, faise cada vez máis evidente que o "mestre" está sutilmente tentando condicionar ás personaxes principais para que compartan as súas propias opinións e crenzas sobre o tema, cun ton humorístico. O clímax de cada episodio, polo xeral, implica un elemento de shock cun emprego intenso de imaxes gore.

O primeiro episodio presenta un caderno de bosquexos ensinando aos protagonistas sobre a creatividade. O caderno de bosquexos anima aos monicreques a seren creativos a través de actividades infantís, como a interpretación das nubes ou pintando e facendo modelos de brillantina. Isto resulta nunha violenta e esaxerada representación dos monicreques, que comezan freneticamente a bailar e fan pasteis e colaxes con órganos. O vídeo remata con todo aparentemente devolto á normalidade mailo caderno de bosquexos pedindo a todos que nunca sexan creativos de novo.

O segundo vídeo presenta a Tony the Talking Clock que canta sobre o concepto do tempo e como está relacionado coa vida cotiá. Tony explica como o tempo é empregado para "medir o día" e como todas as cousas cambian co tempo. Esta mensaxe é esaxerada preto do final do episodio co incremento dramático do paso do tempo mentres os corpos dos monicreques estanse a descompor axiña ante os seus ollos. Os eventos foron, sinxelamente, un programa de televisión observado polos tres amigos.