Вячаслаў Міхайлавіч Целеш

Вячаслаў Міхайлавіч Целеш
Вячаслаў Міхайлавіч Целеш
Дата нараджэння	25 верасня 1938 (87 гадоў)
Месца нараджэння	Краснасельскі, гміна Рось[d], Ваўкавыскі павет, Беластоцкае ваяводства, Польская Рэспубліка;
Грамадзянства	Польская Рэспубліка; СССР; Латвія;
Род дзейнасці	мастак, краязнавец, мастацтвазнавец
Вучоба	Латвійская акадэмія мастацтваў (1975);
Узнагароды	прэмія імя Францішка Багушэвіча (1999)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вячаслаў Міхайлавіч Целеш, Вячка Целеш (25 верасня 1938, г.п. Краснасельскі, Ваўкавыскі павет, Беластоцкае ваяводства, Польская Рэспубліка) — беларускі мастак, краязнавец, філакартыст.

Біяграфія

У 1975 г. скончыў Латвійскую акадэмію мастацтваў. Вучыўся ў Імантса Вэцазалса, Петэрыса Постажса, Эдуарда Грубэ, Уладзіміра Козіна, Конрадса Убанса, Эдгарса Ілтнерса, Эдуардса Калныньша i Петэрыса Упіціса^[1].

Жыве ў Рызе. Дырэктар беларускай школы. Старшыня суполкі мастакоў-беларусаў Балтыі «Маю гонар», намеснік старшыні таварыства беларускай культуры «Світанак».

Творчасць

Працуе ў розных жанрах станковага жывапісу і графікі, а таксама ў экслібрысе. Творы вылучаюцца пластычнай выверанасцю і рэльнасцю прасторавых суадносін усіх элементаў кампазіцыі. Значная роля належыць малюнку, які акрэслівае кампазіцыю, вызначае рытміку колеравых спалучэнняў. Сярод жывапісных работ: «Рыга. Парк „Аркадзія“» (1975), «Нацюрморт з ручніком» (1977), «Начное дзяжурства» (1978), «Прысвячэнне зубру» (1980), «Першаму беларускаму драматургу прысвячаецца (В. Дунін-Марцінкевіч)» (1983), «Мой мацярык Віцебшчына (паэт С.Панізнік)» (1986), «У лекарскіх навуках доктар Ф.Скарына» (1990), «Заміж персідскага ўзору… (М.Багдановіч у Вільні)» (1991), "Дзвіна-Даўгава — маці наша (Я. Купала і Я. Райніс (1992), «Скарына ў Рызе» (1993), партрэты бацькі (1973), сястры Веры (1979), П. Сокала (Масальскага; 1980), жонкі (1992). Выканаў графічныя цыклы «У цені часу трыумфаў» (1982-92), «Касмічныя шляхі» (1983-87), партрэты Т. Залькалнса (1981), А. Мальдзіса (1982), «Прысвячэнне бацьку латышскага тэатра А. Алунану» (1984), «Аўтапартрэт» (1985), ліст «Горад» (1992) і інш.

Яго карціны маюцца ў музеях і прыватных зборах Беларусі, Даніі, ЗША, Ізраіля, Канады, Кітая, Латвіі, Партугаліі, Расіі, Румыніі, Францыі, Чэхіі, Швейцарыі.

Працуе дацэнтам кафедры культуры і мастацтва Інстытута менеджмента інфармацыйных сістэм. Аўтар тэкстаў і складальнік кніг «Мінск на старых паштоўках» (1984), «Рыга на старых паштоўках» (1991), «Гарады Беларусі на Старых паштоўках» (2-е выд., 2001).

Узнагароды

Узнагароджаны найвышэйшай узнагародай Латвіі — Ордэнам Трох Зорак (2006)^[1], медалём Францыска Скарыны ад Аб’яднанага пераходнага кабінета (7 жніўня 2025)^[2]. Лаўрэат прэміі імя Францішка Багушэвіча за кнігу «Гарады Беларусі на старых паштоўках»^[1].

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ZBSB - Вячка Целеш ўзнагароджаны найвышэйшай дзяржаўнай ўзнагародай Латвіі, ордэнам Трох Зорак (нявызн.). zbsb.org. Архівавана з першакрыніцы 2 чэрвеня 2009. Праверана 11 жніўня 2025.
↑ Аб'яднаны пераходны кабінет узнагародзіў акцёраў Зою Белахвосцік і Алега Гарбуза медалямі Скарыны (бел.). Наша Ніва (8 жніўня 2025). Праверана 11 жніўня 2025.

Спасылкі

Радыё Рацыя, «Бела-чорна-белыя рытмы» Вячкі Целеша,(недаступная спасылка) 25 ліпеня 2009
(недаступная спасылка) Голас Радзімы, «Прыцягненне Бацькаўшчыны», 24 ліпеня 2008

[:0-1] а ^б ^в ZBSB - Вячка Целеш ўзнагароджаны найвышэйшай дзяржаўнай ўзнагародай Латвіі, ордэнам Трох Зорак (нявызн.). zbsb.org. Архівавана з першакрыніцы 2 чэрвеня 2009. Праверана 11 жніўня 2025.

[2] Аб'яднаны пераходны кабінет узнагародзіў акцёраў Зою Белахвосцік і Алега Гарбуза медалямі Скарыны (бел.). Наша Ніва (8 жніўня 2025). Праверана 11 жніўня 2025.

[1]

[2]