Перайсці да зместу

Джоэль Мокір

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Джоэль Мокір
англ.: Joel Mokyr
Дата нараджэння 26 ліпеня 1946(1946-07-26)[1] (79 гадоў)
Месца нараджэння
Грамадзянства
Род дзейнасці гісторык эканомікі, выкладчык універсітэта, эканаміст
Навуковая сфера эканамічная гісторыя[d]
Месца працы
Альма-матар
Навуковы кіраўнік John C.H. Fei[d][4] і William N. Parker[d][4]
Член у
Узнагароды
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Джоэль Мокір (англ.: Joel Michael Mokyr, іўр.: יואל מיכאל מוקיר, пры нараджэнні Мок (нідэрл.: Joël Michael Mok); нар. 26 ліпеня 1946(1946-07-26)[1], Лейдэн, Паўднёвая Галандыя[2]) — ізраільскі і амерыканскі гісторык эканомікі. Доктар філасофіі (1974), прафесар Паўночна-Заходняга і Тэль-Авіўскага ўніверсітэтаў. Лаўрэат прэмій Хейнекена (2006) і Бальцана (2015). Clarivate Citation Laureate (2021). Лаўрэат Прэміі па эканоміцы памяці Альфрэда Нобеля (2025).

Нарадзіўся ў сям’і галандскіх яўрэяў, якія перажылі Халакост. Яго бацька Саламон Мок (нідэрл.: Salomon Mok; 1902, Амстэрдам — 1948, Утрэхт) памёр, калі яму споўніўся год; выхоўваўся маці Гондай Мары (Левіяй) Якабс (нідэрл.: Gonda Marie Jakobs; 1909, Амстэрдам — 1988, Хайфа) у Хайфе. У 1968 годзе атрымаў ступень бакалаўра ў галіне эканомікі і гісторыі ў Яўрэйскім універсітэце. Атрымаў ступені магістра (1972, эканоміка) і доктара філасофіі (1974, эканоміка) у Ельскім універсітэце.

У 1974 годзе пачаў выкладаць у Паўночна-Заходнім універсітэце. Цяпер там прафесар эканомікі і гісторыі, а таксама прафесар школы эканомікі Тэль-Авіўскага ўніверсітэта.

Абраны ў Амерыканскую акадэмію мастацтваў і навук (1996) і замежным членам Каралеўскай акадэміі навук і мастацтваў Нідэрландаў (2001).

Выбіраўся прэзідэнтам Асацыяцыі эканамічнай гісторыі.

Жанаты, мае дзве дачкі.

Старэйшы брат — Махіэль Роберт Мок (1932—2019), нідэрландскі юрыст, генеральны адвакат Вярхоўнага суда Нідэрландаў.

Прамысловая рэвалюцыя

[правіць | правіць зыходнік]

Мокір сцвярджае, што прамысловая рэвалюцыя стала вынікам развіцця культуры і інстытутаў і што ўмовай мадэрнізацыі стала «ўзнікненне веры ў карыснасць прагрэсу» і «гэта быў паваротны момант, калі інтэлектуалы пачалі разумець, што веды могуць назапашвацца».

На думку Мокіра, росквіту неартадаксальных ідэй у Еўропе спрыяла палітычная раздробленасць (наяўнасць вялікай колькасці дзяржаў), паколькі прадпрымальнікі, наватары, ідэолагі і ерэтыкі маглі лёгка бегчы ў суседнюю дзяржаву, калі б адна з іх паспрабавала здушыць іх ідэі і дзейнасць. Менавіта гэта адрознівала Еўропу ад тэхналагічна развітых буйных унітарных імперый, такіх як Кітай і Індыя. У Кітаі таго часу ўжо прымяняўся наборны шрыфт, а Індыя дасягнула ўзроўню навукова-тэхнічных дасягненняў, супастаўнага з Еўропай у 1700 годзе, аднак прамысловая рэвалюцыя адбылася ў Еўропе, а не ў Кітаі ці Індыі. У Еўропе палітычная раздробленасць спалучалася з «інтэграваным рынкам ідэй», дзе еўрапейскія інтэлектуалы выкарыстоўвалі лінгва франка — латынь, мелі агульную інтэлектуальную аснову — класічную спадчыну Еўропы і агульнаеўрапейскі інстытут Рэспублікі вучоных.

  • Прэмія Шумпетэра (1990)
  • Прэмія Хейнекена ў намінацыі «Гісторыя» (2006)
  • Прэмія Бальцана (2015)
  • Allan Sharlin Memorial Book Award (2018)[6]
  • Лаўрэат Прэміі па эканоміцы памяці Альфрэда Нобеля (2025) за выяўленне ўмоў устойлівага эканамічнага росту на аснове тэхнічнага прагрэсу.
  • Avner Greif, Joel Mokyr, Guido Tabellini. Two Paths to Prosperity: Culture and Institutions in Europe and China, 1200—2000. — Princeton University Press, 2025. — ISBN 978-0-691-26594-0.
  1. а б Deutsche Nationalbibliothek Record #128496029 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 13 жніўня 2015.
  2. а б выгрузка даных FreebaseGoogle.
  3. а б https://news.northwestern.edu/stories/2025/10/joel-mokyr-wins-nobel-prize-in-economics
  4. а б Матэматычная генеалогія — 1997.
  5. https://web.archive.org/web/20120909150145/http://www.econometricsociety.org/news1.asp?ref=91 Праверана 5 красавіка 2023.
  6. Social Science History. Архівавана з першакрыніцы 16 сакавіка 2023. Праверана 16 сакавіка 2023.