Кернаўскія гарадзішчы
| Кернаўскія гарадзішчы | |
|---|---|
| Краіна | |
  | |
Кернаўскія гарадзішчы — комплекс старажытных гарадзішчаў на тэрыторыі Шырвінцкага раёна Віленскага павета Літвы, недалёка ад Кернава, ля набярэжнай тэрасы правага берага ракі Вілія, на поўдзень і паўднёвы ўсход ад Кернаўскіх курганоў. Комплекс складаецца з гарадзішчаў Кернаў, Сяменішкі I і II.
Даследванні паселішчаў праводзіў у 1983–2003 гг. (з перапынкамі) Аляксеюс Лухтанас. Асобна Сяменішкі ІІ вывучалі ў 1990 г. Вітаўтас Ушынскас і ў 2004 г. Рокас Венгалас. На гарадзішчах выяўлены культурны слой у 0,3–1 м, вылучаны 3 перыяды пражывання. На месцы раскопак знойдзены крэмневыя наканечнікі стрэл, скрабкі, мікраліты, адшчэпы, рэшткі пахаваных жытлаў, сэрцайкі мезаліту, неаліту, бронзавага і ранняга жалезнага века, рамбічныя і трохкутныя наканечнікі стрэл з хваставікамі, кераміка з арганічнымі дамешкамі, шліфаваныя каменныя сякеры і раннежалезная кераміка.
Паселішчы ўзніклі ў першай палове 1-га тысячагоддзя нашай эры. Мяркуюць, што першапачаткова (ІІ ст.) узнікла гарадзішча Кернаў, пазней, у ІІ–ІІІ стст., Сяменішкі I і II. Паселішчы злучаліся з курганамі сцежкай з сасновых бярвёнаў шырынёй 2,4 м, пракладзенай па забалочанай лагчыне. У паселішчах знойдзены агнішчы, рэшткі слупападобных будынкаў, печаў для плаўлення жалеза, гаршкоў, бронзаліцейных майстэрняў, гаспадарчых ям, рымскіх манет, фрагментаў шкляных кубкаў, жалезных фібул, пентынаў, нажоў, шылаў, шпілек, гліняных верацёнаў, тыгляў, каўшоў, гіраў Дзякоўскай культуры і наканечнікаў стрэл. З V ст. гарадзішчы сталі прыходзіць у заняпад, спачатку з-за варожых нападаў, а потым праз паводкі.
На мяжы 1-га і 2-га тысячагоддзяў месца было зноў заселена. Знойдзена кераміка, чэшскі сярэбраны дэнарый Бржэціслава I (1037—1055). У XIII–XIV стст. на месцы паселішчаў быў заснаваны сярэднявечны горад Кярнаве (Кернаве, Кернаў).
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Aleksiejus Luchtanas. Kernavės gyvenvietės. Visuotinė lietuvių enciklopedija, T. IX (Juocevičius-Khiva). – Vilnius: Mokslo ir enciklopedijų leidybos institutas, 2006. 761 psl.