Клінахлор
| Клінахлор | |
|---|---|
 | |
| Формула | (Mg,Al)6[Si3, 1–2, Al)0,9 –1,2O10] (OH)8 |
| Статус IMA | grandfathered mineral (G)[d][1] |
| Фізічныя ўласцівасці | |
| Колер | пераважна адценні зялёнага |
| Колер рысы | зеленавата-белая |
| Бляск | шкляны, тоўсты |
| Празрыстасць | прасвечвае |
| Цвёрдасць | 2 — 2,5 |
| Спайнасць | вельмі дасканалая |
| Шчыльнасць | 2,6-2,9 г/см³ |
| Сінгонія | Манаклінная |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Клінахлор (грэч. κλίνωχλωρός, ад грэч. κλίνω «нахіляю» + грэч. χλωρός «зялёны») — мінерал з групы хларытаў, гідраксідалюмасілікат жалеза і магнію. Упершыню быў апісаны У. Блэйкам у 1851 годзе;[2] ён жа даў мінералу назву «клінахлор».[3]
Ювелірнае выкарыстанне гэтага мінерала пачалося толькі пасля заканчэння Другой сусветнай вайны, у другой палове XX стагоддзя,[4] тады ж мінерал (дакладней, адна з яго эфектных разнавіднасцяў) стаў вядомы пад гандлёвай назвай «серафініт». Гэта вобразная назва была дадзена мінералу з-за таго, што ў яго характэрных пералівістых валокнах угледзелі падабенства з пёркамі (крыламі) анёлаў.[5]
Уласцівасці
[правіць | правіць зыходнік]Крышталізуецца ў манакліннай сінганіі. Крышталі псеўдагексаганальныя, лускаватыя. Часцей утварае дробналускаватыя агрэгаты. Колер ад цёмнага шэра-зялёнага да светлага аліўкава-зялёнага. Празрысты ў тонкіх пласцінках. Цвёрдасць — 2-2,5. Шчыльнасць — 2,6-2,9 г/см³. Тыповы мінерал хларытавых сланцаў і многіх іншых горных парод.
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Nickel E. H., Nichols M. C. IMA/CNMNC List of Mineral Names (March 2007) — 2007.
- ↑ Кристаллов.net.
- ↑ Минералы, Т.4 (2) 1992, с. 179.
- ↑ Зинаида Савельева. «Клинохлор». — М.: «Наука и жизнь», № 3, 2009 г.
- ↑ Серафинит. Архівавана з першакрыніцы 1 мая 2013. Праверана 13 жніўня 2015.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 8: Канто — Кулі / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1999. — Т. 8. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0144-3 (т. 8).
- Минералы. Справочник / главный редактор Ф.В. Чухров. — Москва: Наука, 1992. — Т. IV, выпуск 2. — С. 179—186. — 662 с.
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- Клинохлор на сайте "Каталог минералов". Архівавана з першакрыніцы 25 кастрычніка 2015. Праверана 13 жніўня 2015.
- Клинохлор на сайте "Кристаллов.net". Архівавана з першакрыніцы 5 сакавіка 2016. Праверана 13 жніўня 2015.
- Месторождения клинохлора. Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 13 жніўня 2015.
Слоўнікі і энцыклапедыі |
|---|
