Паралельная гульня

Дзве дзяўчыны, якія малююць, дэманструюць паралельную гульню, таму што, хоць яны займаюцца адной і той жа дзейнасцю, яны не звяртаюць увагі адна на адну.

Паралельная гульня — форма гульні, у якой дзеці гуляюць побач адзін з адным, але не спрабуюць паўплываць на паводзіны адзін аднаго; такія паводзіны звычайна пачынаюцца каля 24-30 месяцаў. Паводле Мілдрэд Партэн Ньюхал, гэта адзін з этапаў гульні, які ідзе за гульнёй назіральніка і папярэднічае асацыятыўнай гульні.

Назіральнік можа заўважыць, што дзеці час ад часу бачаць, што робяць іншыя, і затым адпаведна змяняюць сваю гульню. Чым старэйшыя дзеці, тым радзей яны ўдзельнічаюць у такіх гульнях. Тым не менш, нават старэйшыя дзеці дашкольнага ўзросту займаюцца паралельнай гульнёй, працяглай і частай дзейнасцю на працягу дашкольнага ўзросту. Вобраз паралельнай гульні — гэта двое дзяцей, якія гуляюць побач у пясочніцы, пры гэтым кожны паглынуты сваёй гульнёй і не ўзаемадзейнічае з тым, хто побач. "Гэта лічыцца ранняй стадыяй развіцця дзіцяці, якая характарызуецца эгацэнтрычнымі паводзінамі і няздольнасцю дэцэнтравацца і каардынавацца з дзейнасцю «таварыша па гульнях».

У адукацыі паралельная гульня таксама апісвае дзейнасць, калі студэнты дзеляцца на пары або невялікія групы і адначасова працуюць над адным і тым жа заданнем. Гэта дае ўсім студэнтам роўныя магчымасці для актыўнага ўдзелу і зніжае ўздзеянне — паколькі ўсе студэнты гэтым займаюцца, ніхто не глядзіць на іншых. Гэты этап заканчваецца, калі ў дзіцяці развіваецца здольнасць да інтэрактыўных гульнявых паводзін і сімвалічнай камунікацыі.

Паралельная гульня сустракаецца не толькі паміж дзецьмі, але можа таксама выкарыстоўвацца ў выпадку аўтызму, калі дарослы выхавальнік паралельна гуляе побач з дзіцем-аўтыстам.

Гісторыя

Мілдрэд Партэн Ньюхал была адной з першых, хто даследаваў камунікабельнасць равеснікаў сярод дзяцей ад 2 да 5 гадоў у 1932 годзе. Партэн заўважыла рэзкі рост інтэрактыўных гульняў з узростам і прыйшла да высновы, што сацыяльнае развіццё ўключае тры этапы. Паралельная гульня — гэта першы з трох этапаў гульні, які назіраецца ў маленькіх дзяцей. Астатнія дзве стадыі ўключаюць простую сацыяльную гульню (сумесная гульня і абмен) і, нарэшце, сумесную гульню (розныя дадатковыя ролі; агульная мэта). Даследаванне, праведзенае Мілдрэн Ньюхал, паказала, што дзеці дашкольнага ўзросту аддаюць перавагу групам з двух чалавек, паралельныя гульні з узростам становяцца менш верагоднымі, большасць дзяцей выбіраюць таварышаў аднаго полу і што найбольш распаўсюджанымі паралельнымі гульнямі з’яўляюцца гульні ў пяску разам з канструктыўнай працай. Іншыя вынікі яе даследавання паказалі, што ўзровень IQ мала ўплывае, браты і сёстры аддавалі перавагу гуляць адзін з адным, хатняе асяроддзе было важным фактарам, а гульня ў дом была найбольш распаўсюджанай формай сацыяльных гульняў сярод дзяцей. Даследаванні паказваюць, што гэтыя формы гульні з’яўляюцца ў парадку, прапанаваным М. Ньюхал, але яны не ўтвараюць паслядоўнасць развіцця, у якой тыя, што з’яўляюцца пазней, замяняюць ранейшыя. Усе тыпы суіснуюць у дашкольным узросце. Леў Выгоцкі лічыў, што гульня ў дзяцінстве стварае зону бліжэйшага развіцця дзіцяці і накіроўвае яго ў інтэлектуальнае развіццё. Здавалася, што сацыяльна-эканамічны статус уплываў толькі на асацыятыўную гульню, дзе брытанскія дзеці, якія выкарыстоўваліся ў даследаванні нізкага сацыяльна-эканамічнага статусу, аддавалі перавагу такому тыпу гульні. Гэта можна растлумачыць тым, што ў гэтых дзяцей было менш цацак і больш братоў і сясцёр, з якімі можна было дзяліцца цацкамі.

Развіццё навыкаў

Паралельная гульня дапамагае дзецям пачаць развіццё мовы і стварыць сацыяльныя адносіны. Rubin et al. (1976) выказалі здагадку, што «тыя, хто гуляе побач з іншымі, могуць жадаць кампаніі іншых дзяцей, але могуць яшчэ не мець навыкаў, неабходных для гульні ў асацыятыўнай або сумеснай гульні». Гэта таксама можа дапамагчы дзіцяці з буйной і дробнай маторыкай праз індывідуальныя гульні. Паралельная гульня можа павялічыць упэўненасць, таму што дзеці вучацца гуляць побач з іншымі. Дзеці могуць назіраць адзін за адным і вучыцца выкарыстоўваць новыя навыкі, гуляючы разам з іншымі. У рэшце рэшт, гэта прыводзіць да сацыяльнага развіцця, калі дзіця будзе фармаваць міжасобасныя адносіны з іншымі падчас гульні. Паралельная гульня можа быць карыснай для заахвочвання выражэння пачуццяў дзіцяці праз яго ўласную індывідуалізаваную гульню. Дзіця будзе ўсё часцей вучыцца дзяліцца эмоцыямі іншых і ўсведамляць іх, а таксама вывучаць прычыну і следства метадам спроб і памылак карэкціроўкі і рашэння праблем у гульні.

Паралельная гульня часта разглядаецца як характарыстыка «стадыі», праз якую праходзяць дзеці, ператвараючыся ад адзінокіх гульцоў да сацыяльных гульцоў. Дзеці будуць праходзіць розныя этапы гульні, каб нарэшце аб’яднацца ў групы. Аналіз, апублікаваны ў 2003 годзе ў часопісе Early Childhood Research Quarterly, паказаў, што дзеці дашкольнага ўзросту, якія любяць назіраць паралельную гульню іншых, у будучыні могуць мець заняткі, прызначаныя для пераходу на больш высокі ўзровень сацыяльнага ўзаемадзеяння. Паралельныя гульнявыя заняткі могуць дапамагчы дзецям, якіх занядбалі або адхілілі, з сацыяльным пераходам паміж станамі сацыяльнай гульні.

Згодна з даследаваннем, праведзеным Вэй Пэн і Джуліяй Кроўз, паралельная гульня можа быць выкарыстана для распрацоўкі гульняў, асабліва актыўных відэагульняў, якія ўключаюць фізічную актыўнасць, каб быць больш эфектыўнымі. Гульня з іншымі людзьмі, нават калі гэтыя людзі незнаёмыя, была больш матывацыйнай, чым гульня ў адзіночку, і, здаецца, няма істотнай розніцы ў супрацоўніцтве і канкурэнцыі паміж рэжымам той жа фізічнай прасторы і асобнай фізічнай прасторы. Таксама гульня з іншымі афлайн або анлайн стварае здольнасць наладжваць адносіны з іншымі, а паралельнае спаборніцтва ў асобнай прасторы прыносіць больш задавальнення, больш фізічна нагружае і стварае больш высокую матывацыю да будучай гульні.

Дзеці па-рознаму спраўляюцца ў залежнасці ад таго, як іх выхоўвалі, гэта таксама адносіцца да таго, як яны спраўляюцца з незнаёмымі істотамі ў сваім жыцці. Енс Азендорпф называе паралельную гульню стылем вытрымкі дзіцяці і тлумачыць, што дзеці, якія хочуць пагуляць з незнаёмым аднагодкам, будуць звяртацца да гэтага стылю. Такі стыль пераадолення дазваляе дзецям здалёк займацца тымі ж заняткамі, што і іх аднагодкі, пакуль ім не стане дастаткова зручна мець зносіны са сваімі аднагодкамі.