Крэманэзэ Крэмона
| Крэманэзэ | |
 | |
| Поўная назва | Unione Sportiva Cremonese S.p.A. |
|---|---|
| Заснаваны | 1903 |
| Горад | Крэмона, Італія |
| Стадыён | Джаваньні Дзыні Умяшчальнасьць: 20 641 |
| Галоўны трэнэр | |
| Чэмпіянат | Сэрыя Б |
| · 2024—2025 | 4 месца (падвышэньне) |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчыuscremonese.it (італ.) | |
«Крэманэ́зэ» (па-італьянску: US Cremonese) — італьянскі футбольны клюб з Крэмоны.
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Заснаваны 24 сакавіка 1903 году. У сваём статуце клюб вызначаў сваю мэту як садзейнічаньне фізычнаму выхаваньню, спартоваму майстэрству, дысцыпліне і адзінству на карысьць як асобных людзей, гэтак і нацыяў.
У 1913 годзе каманда адзначыла сваё дзесяцігодзьдзе значнымі падзеямі. «Крэманэзэ» афіцыйна далучылася да Італьянскай фэдэрацыі футболу. У горадзе быў зладжаны першы турнір Крэмоны[2], у якім бралі ўдзел як першая каманда клюбу, гэтак і гульцы рэзэрвовага складу, а таксама каманды з Крэмы, Лёдзі, Брэшыі, Паляцолё і Фанфульлі. Турнір стаў першым буйным футбольным спаборніцтвам клюбу. У наступным годзе «Крэманэзэ» стаў пераможцам чэмпіянату Лямбардыі, атрымаўшы выхад у Першы дывізіён у 1914 годзе. Першапачатковы хатні стадыён каманды стаяў на вуліцы Сан-Рока, а першымі колерамі клюбу былі белы і бэзавы. 7 сьнежня Гвіда Коста правёў першы гол у гісторыі клюбу ў афіцыйным матчы, які гуляўся супраць «Варэзэ»[2].
У 1914 годзе «Крэманэзэ» падняліся ў першую катэгорыю і трапілі ў групу E. Менавіта падчас таварыскага матчу супраць «Вічэнцы» 20 верасьня клуб зрабіў значныя зьмены, абраўшы новыя шэра-чырвоныя колеры, што вызначыла ідэнтычнасьць каманды. У 1919 годзе, па заканчэньні разбуральнай Першай сусьветнай вайны, каманда сутыкнуўся з тым, што іх футбольнае поле на вуліцы Сан-Рока больш не было прыдатным. У сувязі з гэтым клюб пераехаў і пачаў будаваць новы стадыён. Кампа-Крэманэзэ адчыніў свае дзьверы 2 лістапада 1919 году гучным матчам супраць «Ювэнтусу». У 1925 годзе стадыён быў перайменаваны ў Джаваньні Дзыні ў гонар першага брамніка клюбу, які трагічна загінуў за часам вайны. «Крэманэзэ» згуляла адзін з сваіх самых слаўных сэзонаў у 1926 годзе, правёўшы большую частку году на вяршыні лігі. У рэшце рэшт каманда фінішавала на другім радку за «Ювэнтусам».
У 1928 годзе клюб адзначыў сваё 25-годзьдзе банкетам, на якім Эміліё Фая, то бок першы прэзыдэнт «Крэманэзэ», зьвярнуўся да адданых сябраў клюбу. Разважаючы пра шлях клюбу, Фая выказаў глыбокую ўдзячнасьць, адзначыўшы цяжкасьці, якія яны пераадолелі, каб данесьці футбол да масаў. «Крэманэзэ» далучылася да Сэрыі А ў 1929—1930 гадах. Аднак за гэтым раньнім посьпехам рушыў доўгі і складаны час заняпаду, бо клюб спачатку змагаўся за тое, каб захаваць сваё месца ў найвышэйшым дывізіёне, і большую частку наступных дзесяцігодзьдзяў правёў у ніжэйшых лігах.
Па Другой сусьветнай вайне «Крэманэзэ» сутыкнуўся зь велізарнымі цяжкасьцямі. Да 1951 году каманда нават была на мяжы катастрофы. Фінансавыя праблемы ледзь не прывялі да выключэньня каманды з нацыянальнага чэмпіянату, але сытуацыя выправілася. Да 1967 году «Крэманэзэ» вярнулася ў Сэрыю С, што пачало новую эру. У гэты час у клюбе выкрыўся талент Антоніё Кабрыні, які пазьней бараніў колеры зборнай Італіі. Але на той час Кабрыні ўважаўся маладым і пэспэктыўным абаронцам. Гучным стала падпісаньне кантракту з Арыстыдэ Гуарнэры, які быў чэмпіёнам сьвету і некалі футбалістам «Інтэру». Гулец у веку 32 гадоў упершыню апрануў кашулю «грыджароса», даўшы камандзе вялікі досьвед. Праз 26 гадоў «Крэманэзэ» вярнуўся ў Сэрыю Б у 1977 годзе, што стала манумэнтальным дасягненьнем для клюбу. Пад кіраўніцтвам трэнэра Стэфана Анджэлеры каманда скончыла сэзон з 55 пунктамі. Тым ня менш, ужо паводле вынікаў наступнага сэзону каманда вярнулася ў трэці дывізіён. 1980-я гады сталіся для крэмонцаў сапраўднымі амэрыканскімі горкамі, з эмацыйнымі ўздымамі і напружанымі момантамі. 10 траўня 1981 году Джанлюка Віяльлі дэбютаваў за першую каманду, што паклала пачатак ягонай бліскучай кар’еры, а сам клюб зноў здабыў сабе месца ў другім дывізіёне. Упершыню за 54 гады «Крэманэзэ» забясьпечыў сабе гістарычнае павышэньне ў Сэрыю А ў 1984 годзе.