Поль Рамадзье

Поль Рамадзье
фр.: Paul Ramadier
Мэр горада Дэказэвіль[d] 8 снежня 1919 — 16 сакавіка 1959
старшыня Савета міністраў Францыі[d] 22 студзеня 1947 — 24 лістапада 1947
Папярэднік	Леон Блюм
Пераемнік	Рабер Шуман
Старшыня рады рэгіёна[d] 1945 — 1949
Пераемнік	Raymond Bonnefous[d]
міністр юстыцыі Францыі[d] 16 снежня 1946 — 16 студзеня 1947
Папярэднік	Pierre-Henri Teitgen[d]
Пераемнік	Андрэ Мары
міністр фінансаў Францыі[d] 14 лютага 1956 — 21 мая 1957
Папярэднік	П’ер Пфлімлен
Пераемнік	Фелікс Гаяр
Нараджэнне	17 сакавіка 1888(1888-03-17)[…] Ла-Рашэль, акруга Ла-Рашэль[d], дэпартамент Прыморская Шаранта, рэгіён Пуату — Шаранта, Францыя
Смерць	14 кастрычніка 1961(1961-10-14)[…] (73 гады) Радэз, кантон Радэз-Нор[d], акруга Радэз[d], дэпартамент Аверон, рэгіён Поўдзень — Пірэнеі, Францыя
Партыя	Французская секцыя Рабочага інтэрнацыянала Socialist Party of France – Jean Jaurès Union[d] Socialist Republican Union[d] Сацыялістычная партыя
Член у	Ліга правоў чалавека[d]
Адукацыя	Парыжскі ўніверсітэт
Аўтограф
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Поль Рамадзье (фр.: Paul Ramadier; 17 сакавіка 1888, Ла-Рашэль — 14 кастрычніка 1961, Радэз) — французскі дзяржаўны і палітычны дзеяч, Прэм’ер-міністр Францыі.

Біяграфія

Атрымаў адукацыю юрыста і працаваў адвакатам, адначасова займаючыся палітычнай дзейнасцю. Уваходзіў у Сацыялістычную партыю і быў абраны ў Нацыянальны сход у 1928 годзе. Падчас Другой сусветнай вайны актыўна ўдзельнічаў у французскім Супраціве, а пасля вызвалення краіны стаў міністрам у часовым урадзе.

У студзені 1947 года ён стаў першым кіраўніком урада Чацвёртай рэспублікі. Яго прэм'ерства супала з цяжкім эканамічным і палітычным крызісам. Ён праводзіў палітыку жорсткай эканоміі і спрабаваў стабілізаваць французскую эканоміку, у тым ліку праз План Маршала. Аднак яго ўрад сутыкнуўся з сур'ёзнымі праблемамі, уключаючы масавыя забастоўкі і канфлікты з Камуністычнай партыяй. У лістападзе 1947 года ён быў вымушаны пайсці ў адстаўку.

Пасля адстаўкі працягваў палітычную кар'еру і займаў розныя дзяржаўныя пасады, у тым ліку міністра юстыцыі. Ён заставаўся ўплывовай фігурай у французскай палітыцы да канца жыцця. Ён застаўся ў гісторыі як адзін з ключавых дзеячаў першага пасляваеннага французскага ўрада. Яго палітыка і рашэнні заклалі асновы для эканамічнага аднаўлення Францыі ў сярэдзіне XX стагоддзя.