Кам’янка-Бузька
| Горад | |||||
| Кам’янка-Бузька | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| укр.: Кам'янка-Бузька | |||||
 Ратуша | |||||
|
|||||
| 50°06′18″ пн. ш. 24°20′16″ у. д.HGЯO | |||||
| Краіна |
 Украіна |
||||
| Вобласць | Львоўская вобласць | ||||
| Раён | Львоўскі раён | ||||
| Гісторыя і геаграфія | |||||
| Першае згадванне | 1411 | ||||
| Ранейшыя назвы | Дымошын, Струмілова, Кам'янка-Струмілова | ||||
| Горад з | 1509 | ||||
| Плошча | 8,63 км² | ||||
| Водныя аб’екты | Буг | ||||
| Часавы пояс | UTC+2, летам UTC+3 | ||||
| Насельніцтва | |||||
| Насельніцтва | 10300 чалавек (2022) | ||||
| Шчыльнасць | 12,65,5 чал./км² | ||||
| Лічбавыя ідэнтыфікатары | |||||
| Тэлефонны код | +380-3254 | ||||
| Паштовы індэкс | 80400 | ||||
| КААТУУ | 4622110100 | ||||
| kbmr.gov.ua | |||||
| Паказаць/схаваць карты | |||||
  Кам’янка-Бузька |
|||||
Кам’янка-Бузька[1] ці Каменка-Бугская (укр.: Кам'янка-Бузька) — горад раённага значэння Каменка-Бугскага раёна Львоўскай вобласці, раённы цэнтр.
Геаграфія
[правіць | правіць зыходнік]Праз горад праходзіць аўтамабільны шлях нацыянальнага значэння Н17 Львоў — Радзехаў — Луцк), аўтадарогі абласнога значэння Т1401 (Стары Самбар — Хыраў) і Т1425.
Горад мае зручнае размяшчэнне адносна чыгуначных шляхоў. У суседнім сяле Сапежанка чыгуначная лінія разгаліноўваецца на дзве, якія накіроўваюцца ў бок Чэрванаграда, Уладзіміра-Валынскага, Ковеля, Луцка. Гэтыя лініі праходзяць праз горад, і ў ім ёсць дзве чыгуначныя станцыі: "Каменка-Бугская" на лініі да Луцка і "Батяцічы" (названая ў гонар суседняй вёскі і размешчана на ўскраіне горада) на лініі да Ковеля.
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]Археалагічныя знаходкі сведчаць, што гэту мясцовасць людзі засялілі ў эпоху медзі і бронзы (III-II тыс. да н.э.) Ёсць дзве гіпотэзы, якімі даследчыкі тлумачаць паходжанне назвы горада. Адны выводзяць гэтую назву ад ракі Каменкі, якая перасякае горад з поўначы на поўдзень, іншыя — ад невялікіх груд камянёў, прынесеных ледавіком са Скандынавіі каля 10 тыс. год таму.
Першыя пісьмовыя згадкі пра горад датуюцца 1411 г. У канцы XV ст. горад быў цэнтрам гандлю і рамяства. Праз яго пралягалі гандлёвыя шляхі з Кіева ў Польшчу і з Валыні на Львоў. Двойчы ў год тут адбываліся кірмашы, кожны тыдзень адбываліся таргі. У 1578 г. горад атрымаў права склада драгобыцкі солі. У горадзе дзейнічалі цэхі кушняроў, кавалёў, шаўцоў, ганчароў, слесараў, мечнікаў і інш. Было больш за 400 дамоў.
Татарскія напады ў канцы XV — на пачатку XVI ст. знішчылі горад, ён страціў даўнія прывілеі, але 8 красавіка 1509 г. кароль Жыгімонт І зноў пацвердзіў ягоныя гарадскія правы.
У XVI - XVII ст. з гэтай мясцовасці вывозілі за мяжу валоў, што было тады адным з найбольш прыбытковых заняткаў. Сяляне Каменка-Струмілоўскага староства ў 1636 г. адмовіліся адбываць паншчыну. Асабліва ж вострая барацьба супраць сацыяльнага і нацыянальнага прыгнёту разгортвалася ў гады Хмяльніччыны 1648-1654 гг., калі горад быў разбураны, насельніцтва абрабавана.
У XVIII ст. горад паступова адрадзіўся і застаўся цэнтрам рамеснай вытворчасці. Тут працавалі кушнерскі, шавецкі, ткацкі, кавальска-слясарны, бондарскі, ганчарны, сталярна-такарскі і мечніцкі цэхі, а таксама цэх рыбакоў. У 1880 г. насельніцтва горада налічвала 6107 асоб. У горадзе дзейнічалі цагельны завод, вінакурня, паравы млын, лесапільны завод, на якім выраблялі паркет, смалу, шкіпінар і драўняны вугаль. У аўстрыйскія часы горад меў таксама чыгуначную станцыю, павятовае праўленне, гарадскую ўправу, суд, пошту, тэлеграф, падатковае праўленне, пазыковую касу, аптэку і два прыходы — грэка-каталіцкі і рымска-каталіцкі.
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Напісанне ў адпаведнасці з ТКП 177-2009 (03150) «Спосабы і правілы перадачы геаграфічных назваў і тэрмінаў Украіны на беларускую мову»
