គ្រួសារអភ័យវង្ស

គ្រួសារអភ័យវង្ស อภัยวงศ์
ប្រទេស	សៀម ឆ្នាំ ១៨៥៥
តំបន់បច្ចុប្បន្ន	[[១]]
ទីកន្លែងដើម	កម្ពុជា
បង្កើតឡើង	១៧៩៥
ស្ថាបនិក	[(បែន)]
អ្នកគ្រប់គ្រងចុងក្រោយ	ចៅពញាអភ័យភូបេគ្រ (ឈុំអភ័យវង្ស)
ចំណងជើង	អភិបាលខេត្តព្រះតំបង (១៧៩៤–១៩០៧) នាយករដ្ឋមន្ត្រីថៃ (១៩៤៤–១៩៤៥, ១៩៤៦, ១៩៤៧–១៩៤៨)
គ្រួសារដែលមានទំនាក់ទំនង	វង្សចក្រី វង្សកម្ពុជា វង្សប៊ុនណាង វង្សសិង្ហសេនី គ្រួសារកល្យាណមិត្ត គ្រួសារសុខហ៊ុម

អភ័យវង្ស ជានាមត្រកូលអភិជន របស់ថៃ ប្រើដោយគ្រួសារថៃ ដែលពីមុនគ្រប់គ្រងផ្នែកខ្លះនៃប្រទេសកម្ពុជា ដែលពេលនោះត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសៀម។ បើ​ទោះ​បី​ជា​មាន​វត្តមាន​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​ជា​យូរ​មក​ហើយ​ក៏​ដោយ ក៏​គេ​មិន​ដែល​ចាត់​ទុក​ថា​ជា​ផ្នែក​នៃ ​អភិជន​ខ្មែរ ​ដែរ។

គ្រួសារ អភ័យវង្ស បានគ្រប់គ្រង ខេត្តព្រះតំបងប្រទេសថៃ ( ខេត្តបាត់ដំបង សម័យទំនើប ប្រទេសកម្ពុជា) អស់រយៈពេលប្រាំមួយជំនាន់ចាប់ពីចុងសតវត្សទី ១៨ នៅពេលដែលសៀមបញ្ចូលទឹកដី ខ្មែរ រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩០៧ នៅពេលដែលតំបន់នេះត្រូវបានប្រគល់ឱ្យ ឥណ្ឌូចិនរបស់បារាំង បានបង្រួបបង្រួមវាជាមួយកម្ពុជា។ ងារ​ដែល​ស្ដេច​ថៃ​ប្រគល់​ឲ្យ​ចៅហ្វាយ​ខេត្ត​ព្រះ​តំបង ដែល​ត្រូវ​បាន​ប្រើ​ដោយ​អភិបាល​បន្ត​បន្ទាប់​គ្នា​គឺ អភ័យភូបេគ្រ ។

ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គ្រួសារ អភ័យវង្ស បានដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការតស៊ូប្រឆាំងបារាំងដើម្បីឯករាជ្យភាពរបស់កម្ពុជា ហើយកូនចៅម្នាក់បានក្លាយជានាយករដ្ឋមន្ត្រីនៃប្រទេសថៃ។ ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ប្រទេសថៃបានគ្រប់គ្រងខេត្តភាគខាងលិចរបស់ខ្មែរឡើងវិញតាមរយៈការសម្របសម្រួលរបស់ជប៉ុន។ លោក ខួងអភ័យវង្ស ត្រូវបានជ្រើសរើសជានាយករដ្ឋមន្ត្រីនៃប្រទេសថៃ ដែលជាការិយាល័យដែលលោកកាន់កាប់បីដងដាច់ដោយឡែកពីគ្នានៅចន្លោះខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៤៤ ដល់ខែមេសា ឆ្នាំ ១៩៤៨ ។ តាមរយៈទំនាក់ទំនងអាជីវកម្មគ្រួសារ លោក ខួង បានរក្សាទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយខេត្តភាគខាងលិចនៃប្រទេសកម្ពុជាក្នុងអំឡុងពេលដែលលោកកាន់តំណែង ហើយបានតស៊ូដើម្បីរក្សាពួកគេឱ្យស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ប្រទេសថៃបន្ទាប់ពីការបាត់បង់របស់ជប៉ុន និងការរស់ឡើងវិញរបស់បារាំងនៅក្នុង ឥណ្ឌូចិន ។ ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ ចៅវ៉ាលីត អភ័យវង្ស បានធ្វើការរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៤៦ នៅក្នុង "គណៈកម្មការពិសេស" នៅខេត្តបាត់ដំបង ហើយត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជា "ប្រធានបន្ទាប់បន្សំនៃចលនា ខ្មែរឥស្សរៈ " ប្រឆាំងនឹង ការគ្រប់គ្រងរបស់បារាំងនៅកម្ពុជា ។ ប្រមុខ​ចលនា​ខ្មែរ​ឥស្សរៈ​ជា​ផ្លូវការ​គឺ ភីសិត ផានិត (ប៉ុក ឃុន) ជា​បង​ថ្លៃ​របស់​លោក ឃួង។ របាយ​ការណ៍​បារាំង​មួយ​ពី​សម័យ​កាល​រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ​បាន​អះអាង​ថា «ចលនា​ខ្មែរ​ឥស្សរៈ​ជា​រឿង​នយោបាយ និង​ពាណិជ្ជកម្ម​របស់​គ្រួសារ​អភ័យវង្ស»។ ដូច្នេះហើយ នៅចុងទស្សវត្ស ១៩៤០ ខ្មែរជាតិនិយម ប៊ុណ្ណ ចាន់ម៉ុល បានរៀបការជាមួយស្ត្រី នៃអភ័យវង្ស។

សមាជិកគ្រួសារ

សមាជិកនៃគ្រួសារ រួមមាន:

• ចៅពញាអភ័យភូបេត (បែន) : ចៅហ្វាយស្រុកដំបូងរបស់ព្រះតំបង (ប្រហែលឆ្នាំ១៧៩៤-១៨១០) និងប្រភពដើមនៃនាមត្រកូល។
• ពញាអភ័យភូបេគ្រ (ប៉ែន) : ទេសាភិបាលទីពីរនៃព្រះតំបង (១៨១០-១៨១៤)
• ពញាអភ័យភូបេគ្រ (រស់) : ទេសាភិបាលទីបីនៃព្រះតំបង (១៨១៤-១៨២៧)
• ពញាអភ័យភូបេគ្រ (ចេគ) : អភិបាលទី៤ នៃព្រះតំបង (១៨២៧-១៨៥៣)
• ពញាអភ័យភូបេគ្រ (សម) : អភិបាលទីប្រាំមួយ នៃ ព្រំដំបង (១៨៣៩-១៨៤០ ឬ ១៨៤៨?)
• |ពញាអភ័យភូបេគ្រ (នង)  : អភិបាលទីប្រាំពីរនៃព្រះតំបង (១៨៤៨-១៨៦០)
• ចៅពញាគទាធរ ធរណិន្ទ្រ (យាអភ័យវង្ស) [ ទី ] : អភិបាលទីប្រាំបីនៃព្រះតំបង (១៨៦០-១៨៩២)
• ចៅពញាភ័យភូបេគ្រ (ឈុំអភ័យវង្ស)  : អភិបាលទីប្រាំបួននៃ ព្រះដំបង (១៨៩២-១៩០៧)
• ពញាអភ័យភូបេគ្រ (លឺមអភ័យវង្ស) 
• ព្រះនាងសុវធន ជាមហេសីរបស់ ព្រះបាទវជ្រវុធ (រាមាទី៦) នៃសៀម។ នាងជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ ព្រះបាទនរោត្តមសីហនុ នៃប្រទេសកម្ពុជា។
• លោក ខួងអភ័យវង្ស នាយករដ្ឋមន្ត្រីបីសម័យកាលរបស់ប្រទេសថៃក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៤០ ។ កើតនៅ បាត់ដំបង ឪពុករបស់គាត់គឺជាចៅហ្វាយខេត្តសៀមចុងក្រោយនៃ ព្រះតំបង។
• ភីថាលីមចារើងរ៉ាត់ អតីត​មេដឹកនាំ ​គណបក្ស​អនាគត​ឆ្ពោះទៅមុខ មាន​ដើមកំណើត​ពី​គ្រួសារ​អភិជន​តាម​ផ្លូវច្បាប់ ប៉ុន្តែ​មិន​ទាមទារ​ពូជពង្ស​ទេ។