Сэрэдне (Закарпацкая вобласць)
| Пасёлак гарадскога тыпу | |||
| Сэрэдне | |||
|---|---|---|---|
| укр.: Середнє | |||
 | |||
|
|||
| 48°32′00″ пн. ш. 22°30′00″ у. д.HGЯO | |||
| Краіна |
 Украіна |
||
| Вобласць | Закарпацкая вобласць | ||
| Раён | Ужгарадскі раён[d] | ||
| Гісторыя і геаграфія | |||
| Першае згадванне | XIV стагоддзе | ||
| ПГТ з | 1971 | ||
| Вышыня цэнтра | 119 м | ||
| Часавы пояс | UTC+2, летам UTC+3 | ||
| Насельніцтва | |||
| Насельніцтва |
|
||
| Лічбавыя ідэнтыфікатары | |||
| Паштовы індэкс | 89452 | ||
| КААТУУ | 2124855500 | ||
| w1.c1.rada.gov.ua/pls/z7… | |||
| Паказаць/схаваць карты | |||
  Сэрэдне |
|||
Сэрэдне[2] (укр.: Середнє) — пасёлак гарадскога тыпу ў Закарпацкай вобласці Украіны ў складзе Ужгарадскага раёна, размешчаны ў перадгор’і Карпат амаль на сярэдзіне пуці паміж Ужгарадам і Мукачэва (па адной з версій ад гэтага і паходзіць назва паселішча).
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]Першае пісьмовае згадванне аб паселішчы адносіцца да XIV стагоддзя. Аднак, замак тут быў пабудаваны тампліерамі (і гэта адзіны такі замак на тэрыторыі сучаснай Украіны) яшчэ ў XII стагоддзі. На палову разбураны, ён захаваўся да нашых часоў і паправу лічыцца адным з цікавых гістарычных помнікаў Закарпацця.
Дзякуючы спрыятліваму клімату тут значнае развіццё атрымала вінаградарства. Пра гэта ёсць пісьмовае згадванне ў 1417 годзе. Колькасць насельніцтва мястэчка ўвесь час расла, бо праз сярэдняе праходзіў яшчэ і гандлёвы шлях Львоў — Ужгарад.
У сярэдзіне XIV стагоддзя мястэчку прадастаўляюцца гарадскія прывілеі, а кароль Карл І Роберт дорыць мястэчка магнатам Другетам. Асноўную масу жыхароў складалі прыгонныя, якія на працягу XIV—XV стагоддзяў страцілі сваю незалежнасць, а ў далейшым былі цалкам запрыгонены феадаламі. У 1526 годзе пасля бітвы пад Могачем замак перайшоў пад уладу роду Добо. Пачынаецца новая эпоха ў гісторыі паселішча, звязаная з родам Добо. Новыя ўладары ўмацоўваюць замак і развіваюць вінаробства.
У XVII—XVIII стагоддзях адбывалася шматразовая змена гаспадароў замка. А ў 1703—1711 гадах замку быў нанесены вялікі ўрон падчас нацыянальна-вызваленчага паўстання пад кіраўніцтвам Ферэнца II Ракацы.
У перыяд з 1919 па 1939 год у паселішчы пражывала 2000—2550 чал. Русіны складалі каля 1200 чал., чэхі і славакі — 600 чал., астатнія былі габрэямі і прадстаўнікамі іншых нацыянальнасцяў. Насельніцтва пасёлка ў 1982 годзе складала 3300 чалавек[3], у 1990 годзе — 3500 чалавек[4].
Зноскі
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Державна служба статистики України Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року — Київ: Державна служба статистики України, 2019. Праверана 25 чэрвеня 2019.
- ↑ Напісанне ў адпаведнасці з ТКП 177-2009 (03150) «Спосабы і правілы перадачы геаграфічных назваў і тэрмінаў Украіны на беларускую мову»
- ↑ Українська радянська енциклопедія 1974–1985.
- ↑ Географічна енциклопедія України 1993.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Сре́днее // Т. 24А. Собаки — Струна. — М. : Советская энциклопедия, 1976. — С. 369. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров; 1969—1978). (руск.)
- Сере́днє // Географічна енциклопедія України: В 3-х т. (укр.) / Ред-кол.: … О. М. Маринич (відповід. ред.) та інш. — Київ: Українська радянська енціклопедія ім. М. П. Бажана, 1993. — Т. 3: П—Я. — С. 176. — 480 с. — 50 000 экз. — ISBN 5-88500-015-8.; ISBN 5-88500-020-4 (т. 3).
- Сере́днє // Українська радянська енциклопедія : у 12 томах / за ред. М. Бажана. — 2-ге вид. — К.: Головна редакція УРЕ, 1974–1985. — Т. 10: Салют — Стогові. — 1983. — С. 129. — 543 стор.
